Πέμπτη 1 - 3 - 2012
Ο Μάρτης Μάρτης μίλησε και ... με το αεράκι του
μας παίρνει από το χέρι για το Νησί!
Ηλιόλουστη, ηλιόχαρη, ηλιόκαλη μέρα με την ομορφιά της χυμένη παντού! Με το καραβάκι αφήνουμε τα Γιάννενα πίσω μας αγναντεύοντας τα βουνά και τις πάπιες να παίζουν παιχνιδιάρικα με τον άνεμο και το νερό.
Αποβιβαζόμαστε στην προβλήτα του Νησιού και μπαίνουμε σε ένα κόσμο αλλιώτικο που ζει με τους δικούς του ράθυμους ρυθμούς. Προσπερνάμε
τα ταβερνάκια και τα μαγαζιά παραδοσιακών ειδών και σουβενίρ
και τα λιθόστρωτα καλντερίμια μας οδηγούν, πρώτα, προς τη Μονή του Αγ. Παντελεήμονα, στα κελιά της οποίας βρήκε το θάνατο το θεριό
της Ηπείρου, ο Αλή Πασάς.
Ο γεροπλάτανος, που τόσα είδε και άκουσε, μάς σιγομουρμουρίζει με το θρόισμα των φύλλων τα σκοτεινά του μυστικά. Το Μουσείο του Αλή Πασά, ένα σπιτάκι μικρό αλλά επιβλητικό, εντυπωσιακά διακοσμημένο με πίνακες, προσωπογραφίες, σκηνές από την καθημερινή ζωή, υφαντά, μπακίρια, ναργιλέδες, μπουχαρήδες. Στον οντά δεσπόζει ένας υπέροχος πίνακας
που απεικονίζει την παράδοση του κεφαλιού του Αλή στο σουλτάνο. Απορημένη έκπληξη, αποστροφή και δέος ξεχύνονται από τα πρόσωπα μορφών δουλοπρεπών και υποταγμένων στη βαριά βλοσυρή
και συνοφρυωμένη σουλτανική μορφή, καθώς παρατηρούν
το απομεινάρι του διαβόητου Αλή.
Αμέσως, στο μυαλό μας, έρχεται η Χάμκω με το όνειρό της να γίνει ο γιος της σουλτάνος στην Πόλη και ο Κοσμάς ο Αιτωλός να της το "επιβεβαιώνει" με τα "κατακόκκινα γένεια".
Η Κυρά Βασιλική, στα γόνατα της οποίας κοιμάται τρυφερά ο Αλή, χωρίς φόβο, και η Κυρά Φροσύνη, στη λίμνη της οποίας έχασε την ανθρωπιά του ο Αλή, χωρίς δισταγμό: δυο γυναίκες και ένας άντρας που έδεσαν τις μοίρες τους με τα Γιάννενα.
Η κρυφή σπηλιά, όπου κρύφτηκε η Κυρά Βασιλική, και οι τρύπες στο ξύλινο πάτωμα μαρτυρούν τη φοβερή σφαγή και τη χαμένη αλλοτινή δόξα.
Συνεχίζουμε προς την άλλη πλευρά, τη Μονή του Αγ. Νικολάου
των Φιλανθρωπηνών. Συγκίνηση και θαυμασμός μάς κατακλύζει για το κτίσμα που υπάρχει από το 1204. Πανέμορφες παμπάλαιες τοιχογραφίες, παραταγμένες σε ένα παράξενο τρόπο εικονογράφησης,
μας φέρνουν στο νου, απρόοπτα, το "φόβο του κενού", που μάθαμε
στην αρχαία μας ιστορία και στα γεωμετρικά αγγεία.
Βλέπουμε τον Παράδεισο και την Κόλαση, χώρια αλλά και μαζί σε τούτη ζωή. Ακούμε και 7 σοφούς της αρχαιότητας να μας ψιθυρίζουν,
στο μισοσκόταδο, αλήθειες της ζωής.
Βγαίνουμε εκστατικοί στα πεζούλια της Μονής και γαληνεύουμε ακόμη περισσότερο με την ομορφιά που απλώνεται στα μάτια μας:
η λίμνη να αγκαλιάζει και να γλυκοφιλεί τις άκριες του νησιού,
ο ουρανός και η γη να ενώνονται σε ένα γαλάζιο χορό,
τα πουλιά να παίζουν το κρυφτούλι με τα καλάμια,
να μην ακούγεται τίποτα, παρά κάπου κάπου
μια βαρκούλα που διασχίζει τα νερά,
τα δέντρα να υψώνουν τις ψυχές μας προς τον ουρανό.
Υπάρχει κάτι καλύτερο;