Τρίτη 13 - 3 - 2012
Ο περίπατός μας μάς φέρνει πρώτα σε ένα σεβάσμιο προσκύνημα στη Μονή της Παναγίας Τσούκας και, στη συνέχεια, σε μία ιδιαίτερη εικαστική γνωριμία με το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Θεόδωρου Παπαγιάννη,
στο Ελληνικό.
"Η Μονή Τσούκας βρίσκεται βορειοανατολικά του χωριού Ελληνικό,
στο χείλος της χαράδρας του Αράχθου. Τη μονή την έκτισε ο Αυτοκράτορας Ισαάκιος Άγγελος το 1190 και είναι αφιερωμένη στη γέννηση της Θεοτόκου. Καταστράφηκε το 1736 και ανακαινίσθηκε το 1779
με την προστασία του Χαλίλ Μπέη.
Η Μονή έχει φρουριακό χαρακτήρα. Είναι περιτειχισμένη και έχει
μια καμαρωτή είσοδο, η οποία κοσμείται με λιθανάγλυφα. Τα κελιά
και ολόκληρο το συγκρότημα των κτισμάτων είναι με πέτρα. Η εκκλησία είναι μέτρια σε μέγεθος, με τόξα και κολόνες στο νάρθηκα. Το καθολικό είναι θολωτό και τοιχογραφημένο. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο του ναού
είναι του 18ου αι.
Είναι το μεγαλύτερο προσκύνημα του νομού Ιωαννίνων. Γνώρισε μεγάλη ακμή την εποχή του Δεσποτάτου της Ηπείρου και έγινε κέντρο θρησκευτικό και εθνικό (το 1821 και σε όλους τους εθνικούς αγώνες, ήταν καταφύγιο των επαναστατημένων ραγιάδων).
Η Μονή εορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου. Κατά την παράδοση, βρέθηκε στο βράχο (Τσούκα), όπου είναι χτισμένο το μοναστήρι, η εικόνα της Παναγίας. Οι κάτοικοι την έβαλαν σε εξωκκλήσι που έχτισαν. Όμως, η εικόνα πήγαινε στο βράχο. Αυτό θεωρήθηκε θαύμα και χτίστηκε το μοναστήρι.
Στην πίσω πλευρά της Μονής (από το πορτάκι πίσω από το ιερό) υπάρχει ένα μπαλκόνι, όπου μπορεί κάποιος να ξαποστάσει και να θαυμάσει τη χαράδρα του Άραχθου, έχοντας μία πανοραμική και πρωτόγνωρη θέα, ακριβώς κάτω από τα πόδια του".
( http://www.epirus.org/?p=33 και http://www.zan.gr/zan1/dimoi/ipiros/ioanninon/elliniko.html )
Για το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης γράφει ο εμπνευστής του:
"Το Μουσείο φιλοξενείται σ' ένα ωραίο Σχολείο,
εκεί που μάθαμε τα πρώτα μας γράμματα.
Άλλοτε στέγαζε ένα μελίσσι από 150 παιδιά, που έδιναν ζωή και χαρά
στον τόπο. Τώρα έχει πολύ λίγα. Κι είναι θλιβερό, είναι παρακμή για έναν τόπο να φθίνει ένα σχολείο, λόγω έλλειψης παιδιών. Με παρηγορεί ωστόσο
το γεγονός πως το Μουσείο είναι και αυτό ένα άλλου είδους σχολείο.
Χωρίς να μπορεί να το αντικαταστήσει, θα είναι ένα σχολείο αισθητικής
κι ένα κύτταρο πολιτισμού της περιοχής μας, με ιδιαίτερη έγνοια
για την προστασία και αναβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος
αλλά και την ανάδειξη της ηπειρωτικής πολιτιστικής κληρονομιάς.
Θα μπορούσα να προσφέρω αυτά τα έργα σε ένα πιο κεντρικό Μουσείο στην Αθήνα ή τα Γιάννενα ή οπουδήποτε αλλού. Πιστεύω όμως ότι
ο καλύτερος χώρος είναι το Σχολείο του χωριού μας. Γιατί τα έργα
που εκθέτουμε αφορούν άμεσα αυτόν τον τόπο. Τα δημιούργησαν
οι μνήμες που με σημάδεψαν και με συνοδεύουν σ' όλη μου τη ζωή.
Έγιναν από βιώματα δυνατά, που έδωσαν τροφή στη δημιουργικότητά μου. Κατά πώς γράφω σε παλιότερο κείμενό μου: "πετάγονταν σαν φύτρα ανάμεσα απ' ό,τι άλλο είχε συσσωρευτεί επάνω τους". Τίποτα απ' τη μετέπειτα θητεία μου στην τέχνη δεν μπορούσε να τα εμποδίσει να κάνουν την παρουσία τους. Απαιτούσαν πιεστικά πλαστική ερμηνεία, ζητούσαν έκφραση". ( http://theodoros-papagiannis.gr/el/node/1173 )