Η ψηφοφορία του 3oυ poll με θέμα "Το Κάστρο και οι Ακροπόλεις του" διεξήχθη από την Κυριακή 4 - 03 - 2012 μέχρι την Κυριακή 11 - 03 - 2012,
και οι ψήφοι ανέδειξαν ως νικήτριες τις φωτογραφίες υπ΄αριθμ.:
2, 4, 9, 1, 3 και 11.
Το poll εδώ.
Η ψηφοφορία του 3oυ poll με θέμα "Το Κάστρο και οι Ακροπόλεις του" διεξήχθη από την Κυριακή 4 - 03 - 2012 μέχρι την Κυριακή 11 - 03 - 2012, και οι ψήφοι ανέδειξαν ως νικήτριες τις φωτογραφίες υπ΄αριθμ.: 2, 4, 9, 1, 3 και 11. Το poll εδώ.
0 Comments
Τρίτη 13 - 3 - 2012 Ο περίπατός μας μάς φέρνει πρώτα σε ένα σεβάσμιο προσκύνημα στη Μονή της Παναγίας Τσούκας και, στη συνέχεια, σε μία ιδιαίτερη εικαστική γνωριμία με το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Θεόδωρου Παπαγιάννη, στο Ελληνικό. "Η Μονή Τσούκας βρίσκεται βορειοανατολικά του χωριού Ελληνικό, στο χείλος της χαράδρας του Αράχθου. Τη μονή την έκτισε ο Αυτοκράτορας Ισαάκιος Άγγελος το 1190 και είναι αφιερωμένη στη γέννηση της Θεοτόκου. Καταστράφηκε το 1736 και ανακαινίσθηκε το 1779 με την προστασία του Χαλίλ Μπέη. Η Μονή έχει φρουριακό χαρακτήρα. Είναι περιτειχισμένη και έχει μια καμαρωτή είσοδο, η οποία κοσμείται με λιθανάγλυφα. Τα κελιά και ολόκληρο το συγκρότημα των κτισμάτων είναι με πέτρα. Η εκκλησία είναι μέτρια σε μέγεθος, με τόξα και κολόνες στο νάρθηκα. Το καθολικό είναι θολωτό και τοιχογραφημένο. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο του ναού είναι του 18ου αι. Είναι το μεγαλύτερο προσκύνημα του νομού Ιωαννίνων. Γνώρισε μεγάλη ακμή την εποχή του Δεσποτάτου της Ηπείρου και έγινε κέντρο θρησκευτικό και εθνικό (το 1821 και σε όλους τους εθνικούς αγώνες, ήταν καταφύγιο των επαναστατημένων ραγιάδων). Η Μονή εορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου. Κατά την παράδοση, βρέθηκε στο βράχο (Τσούκα), όπου είναι χτισμένο το μοναστήρι, η εικόνα της Παναγίας. Οι κάτοικοι την έβαλαν σε εξωκκλήσι που έχτισαν. Όμως, η εικόνα πήγαινε στο βράχο. Αυτό θεωρήθηκε θαύμα και χτίστηκε το μοναστήρι. Στην πίσω πλευρά της Μονής (από το πορτάκι πίσω από το ιερό) υπάρχει ένα μπαλκόνι, όπου μπορεί κάποιος να ξαποστάσει και να θαυμάσει τη χαράδρα του Άραχθου, έχοντας μία πανοραμική και πρωτόγνωρη θέα, ακριβώς κάτω από τα πόδια του". ( http://www.epirus.org/?p=33 και http://www.zan.gr/zan1/dimoi/ipiros/ioanninon/elliniko.html ) Για το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης γράφει ο εμπνευστής του: "Το Μουσείο φιλοξενείται σ' ένα ωραίο Σχολείο, εκεί που μάθαμε τα πρώτα μας γράμματα. Άλλοτε στέγαζε ένα μελίσσι από 150 παιδιά, που έδιναν ζωή και χαρά στον τόπο. Τώρα έχει πολύ λίγα. Κι είναι θλιβερό, είναι παρακμή για έναν τόπο να φθίνει ένα σχολείο, λόγω έλλειψης παιδιών. Με παρηγορεί ωστόσο το γεγονός πως το Μουσείο είναι και αυτό ένα άλλου είδους σχολείο. Χωρίς να μπορεί να το αντικαταστήσει, θα είναι ένα σχολείο αισθητικής κι ένα κύτταρο πολιτισμού της περιοχής μας, με ιδιαίτερη έγνοια για την προστασία και αναβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος αλλά και την ανάδειξη της ηπειρωτικής πολιτιστικής κληρονομιάς. Θα μπορούσα να προσφέρω αυτά τα έργα σε ένα πιο κεντρικό Μουσείο στην Αθήνα ή τα Γιάννενα ή οπουδήποτε αλλού. Πιστεύω όμως ότι ο καλύτερος χώρος είναι το Σχολείο του χωριού μας. Γιατί τα έργα που εκθέτουμε αφορούν άμεσα αυτόν τον τόπο. Τα δημιούργησαν οι μνήμες που με σημάδεψαν και με συνοδεύουν σ' όλη μου τη ζωή. Έγιναν από βιώματα δυνατά, που έδωσαν τροφή στη δημιουργικότητά μου. Κατά πώς γράφω σε παλιότερο κείμενό μου: "πετάγονταν σαν φύτρα ανάμεσα απ' ό,τι άλλο είχε συσσωρευτεί επάνω τους". Τίποτα απ' τη μετέπειτα θητεία μου στην τέχνη δεν μπορούσε να τα εμποδίσει να κάνουν την παρουσία τους. Απαιτούσαν πιεστικά πλαστική ερμηνεία, ζητούσαν έκφραση". ( http://theodoros-papagiannis.gr/el/node/1173 ) Πέμπτη 1 - 3 - 2012 Ο Μάρτης Μάρτης μίλησε και ... με το αεράκι του μας παίρνει από το χέρι για το Νησί! Ηλιόλουστη, ηλιόχαρη, ηλιόκαλη μέρα με την ομορφιά της χυμένη παντού! Με το καραβάκι αφήνουμε τα Γιάννενα πίσω μας αγναντεύοντας τα βουνά και τις πάπιες να παίζουν παιχνιδιάρικα με τον άνεμο και το νερό. Αποβιβαζόμαστε στην προβλήτα του Νησιού και μπαίνουμε σε ένα κόσμο αλλιώτικο που ζει με τους δικούς του ράθυμους ρυθμούς. Προσπερνάμε τα ταβερνάκια και τα μαγαζιά παραδοσιακών ειδών και σουβενίρ και τα λιθόστρωτα καλντερίμια μας οδηγούν, πρώτα, προς τη Μονή του Αγ. Παντελεήμονα, στα κελιά της οποίας βρήκε το θάνατο το θεριό της Ηπείρου, ο Αλή Πασάς. Ο γεροπλάτανος, που τόσα είδε και άκουσε, μάς σιγομουρμουρίζει με το θρόισμα των φύλλων τα σκοτεινά του μυστικά. Το Μουσείο του Αλή Πασά, ένα σπιτάκι μικρό αλλά επιβλητικό, εντυπωσιακά διακοσμημένο με πίνακες, προσωπογραφίες, σκηνές από την καθημερινή ζωή, υφαντά, μπακίρια, ναργιλέδες, μπουχαρήδες. Στον οντά δεσπόζει ένας υπέροχος πίνακας που απεικονίζει την παράδοση του κεφαλιού του Αλή στο σουλτάνο. Απορημένη έκπληξη, αποστροφή και δέος ξεχύνονται από τα πρόσωπα μορφών δουλοπρεπών και υποταγμένων στη βαριά βλοσυρή και συνοφρυωμένη σουλτανική μορφή, καθώς παρατηρούν το απομεινάρι του διαβόητου Αλή. Αμέσως, στο μυαλό μας, έρχεται η Χάμκω με το όνειρό της να γίνει ο γιος της σουλτάνος στην Πόλη και ο Κοσμάς ο Αιτωλός να της το "επιβεβαιώνει" με τα "κατακόκκινα γένεια". Η Κυρά Βασιλική, στα γόνατα της οποίας κοιμάται τρυφερά ο Αλή, χωρίς φόβο, και η Κυρά Φροσύνη, στη λίμνη της οποίας έχασε την ανθρωπιά του ο Αλή, χωρίς δισταγμό: δυο γυναίκες και ένας άντρας που έδεσαν τις μοίρες τους με τα Γιάννενα. Η κρυφή σπηλιά, όπου κρύφτηκε η Κυρά Βασιλική, και οι τρύπες στο ξύλινο πάτωμα μαρτυρούν τη φοβερή σφαγή και τη χαμένη αλλοτινή δόξα. Συνεχίζουμε προς την άλλη πλευρά, τη Μονή του Αγ. Νικολάου των Φιλανθρωπηνών. Συγκίνηση και θαυμασμός μάς κατακλύζει για το κτίσμα που υπάρχει από το 1204. Πανέμορφες παμπάλαιες τοιχογραφίες, παραταγμένες σε ένα παράξενο τρόπο εικονογράφησης, μας φέρνουν στο νου, απρόοπτα, το "φόβο του κενού", που μάθαμε στην αρχαία μας ιστορία και στα γεωμετρικά αγγεία. Βλέπουμε τον Παράδεισο και την Κόλαση, χώρια αλλά και μαζί σε τούτη ζωή. Ακούμε και 7 σοφούς της αρχαιότητας να μας ψιθυρίζουν, στο μισοσκόταδο, αλήθειες της ζωής. Βγαίνουμε εκστατικοί στα πεζούλια της Μονής και γαληνεύουμε ακόμη περισσότερο με την ομορφιά που απλώνεται στα μάτια μας: η λίμνη να αγκαλιάζει και να γλυκοφιλεί τις άκριες του νησιού, ο ουρανός και η γη να ενώνονται σε ένα γαλάζιο χορό, τα πουλιά να παίζουν το κρυφτούλι με τα καλάμια, να μην ακούγεται τίποτα, παρά κάπου κάπου μια βαρκούλα που διασχίζει τα νερά, τα δέντρα να υψώνουν τις ψυχές μας προς τον ουρανό. Υπάρχει κάτι καλύτερο; |
Κυρά της Λίμνης
Στα πόδια του βουνού κεντάει γαλάζια λίμνη Ημερολόγιο
May 2012
Categories
All
|