Να παρατηρήσουν τα γλυπτά που στολίζουν τον παραλίμνιο και να εκτιμήσουν τη ματιά των καλλιτεχνών
Παρατίθενται παρακάτω τα γλυπτά που φωτογράφισαν από ποικίλες οπτικές γωνίες, αναδεικνύοντας
έτσι τον τρόπο που βιώνουν την τέχνη και την "αποδίδουν".
Επίσης, είναι ενδιαφέρον το ποια γλυπτά πολυφωτογραφήθηκαν, αφού διαφαίνεται ο ψυχισμός
των παιδιών και η ευαισθησία τους απέναντι στη ζωή, τον άνθρωπο και τον περιβάλλοντα κόσμο.
Γιατί άραγε φωτογραφήθηκαν πιο πολύ
ο Μαβίλης που έδωσε τη ζωή του για έναν αγώνα, παλεύοντας να διατηρήσει αξίες
που καταρρέουν καθημερινά,
το λυπητερό Δάκρυ της Κυρά - Φροσύνης που γεμίζει κάθε φορά τη Λίμνη του στεναγμού της,
το αγριεμένο Γιατί που βασανίζει και φουρτουνιάζει ψυχές,
το αγαπημένο αιώνιο, στο παρελθόν και το παρόν και το μέλλον, Ζευγάρι της Μικρής μας Πόλης,
το Πουλί που είναι πανέτοιμο, κάθε φορά, να πετάξει για διαρκείς ουσιαστικές μικροκατακτήσεις;
Σταματία Σταμάτη
Ανδρονίκη
|
Λίλια
|
ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ
Νίτσα Σινίκη - Παπακώστα, 1996 Όπου περπατήσεις εδώ και η παραμικρή πέτρα έχει να σου διηγηθεί μια ιστορία. Η σιωπηλή σκιά του Βυζαντινού κάστρου, τα σκούρα νερά της λίμνης, αναδύουν ένα μυστήριο από θρύλους και ιστορίες παλιές, για έρωτες που άντεξαν στο χρόνο. Σήμερα βλέπεις τον έρωτα να ξαναγράφεται μέσα στις μοναχικές φιγούρες των ζευγαριών που περπατούν αργά αργά στο φως, στο σκοτάδι, στη βροχή, στην ομίχλη, όλο το χρόνο. Αυτόν τον έρωτα με όλη του την τρυφερότητα και την αγάπη προσπάθησα να αναδείξω μέσα από το μάρμαρο που σκάλισα. |
Θάνια
|
Λίλια
|
ΕΝΑ ΔΑΚΡΥ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΑ ΦΡΟΣΥΝΗ Χρήστος Λάμπρου, 1996 Έχοντας υπόψη μου το χώρο δουλειάς (ο παραλιακός χώρος), την ιστορία της πόλης, τα βιώματά μου στα Γιάννενα, αποφάσισα να δώσω ένα συμβολικό έργο για την ιστορία της περιοχής. Ένα δάκρυ λοιπόν είναι το θέμα που επέλεξα να φτιάξω, ένα δάκρυ για την Κυρά-Φροσύνη, ένα δάκρυ νοσταλγίας για τα χρόνια που έζησα στα Γιάννενα, ένα δάκρυ για τους Γιαννιώτες που κρέμασαν οι Γερμανοί την Καταχή στα πλατάνια, που ανάμεσά τους τοποθετήθηκε το έργο, ένα δάκρυ αφιερωμένο στους φίλους μας που μας άφησαν για πάντα. |
ΓΙΑΤΙ;
Διονύσης Γερολυμάτος, 1996
Ονειρευόμαστε και δουλεύουμε σ΄έναν κόσμο…για έναν κόσμο που δεν θ΄αφήσει ίχνος. Κραυγές από παντού για τα αναρίθμητα και αναπάντητα “γιατί”. Αυτά που ο ασεβής κανόνας που φεύγει κι αφήνει πίσω του. Τούτο είναι το έργο μου.
Διονύσης Γερολυμάτος, 1996
Ονειρευόμαστε και δουλεύουμε σ΄έναν κόσμο…για έναν κόσμο που δεν θ΄αφήσει ίχνος. Κραυγές από παντού για τα αναρίθμητα και αναπάντητα “γιατί”. Αυτά που ο ασεβής κανόνας που φεύγει κι αφήνει πίσω του. Τούτο είναι το έργο μου.
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ
Γιώργος Μήτσης και Άλμπερτ Κάσι, 2000
Γιώργος Μήτσης και Άλμπερτ Κάσι, 2000
ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ
Θόδωρος Παπαγιάννης, 1996 Διάλεξα το ζευγάρι που για μένα αποτελεί βασικό κύτταρο της κοινωνίας. Αυτό δημιουργεί την πόλη και η πόλη υπάρχει για αυτό. Θέλησα μια φόρμα απλή, λιτή, Δωρική, κατανοητή έχοντας πάντα κατά νου πως ρίχνω γέφυρα προσέγγισης και κατανόησης στον πολίτη του σήμερα και του αύριο και ήθελα να τοποθετηθεί εκεί απέναντι από τα φοβερά Μπουντρούμια του Κάστρου να μείνει σαν στοιχείο για όλους αυτούς που μαρτύρησαν και χάθηκαν ταπεινωμένοι χωρίς απολογία παίρνοντας το παράπονο μαζί τους. |
Λίλια
|
Σταύρος Σ.
|
ΠΟΥΛΙ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ
Χρήστος Ρηγανάς, 1996
Στις όχθες της, στα νερά της, μέσα από κοπιαστικό ταξίδι ξεκουράζονται πλήθος πουλιών. Σε αυτή ξεκουράζονται οι πολίτες, οι επισκέπτες της πόλης, σε αυτή ξεκουράζεται κάθε τι κουρασμένο... Προσπάθησα να κάνω ένα πουλί τη στιγμή επαφής του με τη λίμνη, να απολαμβάνει την ηρεμία. Η τρύπα που διαπερνά τον όγκο αφήνει το χώρο να λειτουργεί από τη λίμνη προς τα έξω και από έξω προς τη λίμνη.
Χρήστος Ρηγανάς, 1996
Στις όχθες της, στα νερά της, μέσα από κοπιαστικό ταξίδι ξεκουράζονται πλήθος πουλιών. Σε αυτή ξεκουράζονται οι πολίτες, οι επισκέπτες της πόλης, σε αυτή ξεκουράζεται κάθε τι κουρασμένο... Προσπάθησα να κάνω ένα πουλί τη στιγμή επαφής του με τη λίμνη, να απολαμβάνει την ηρεμία. Η τρύπα που διαπερνά τον όγκο αφήνει το χώρο να λειτουργεί από τη λίμνη προς τα έξω και από έξω προς τη λίμνη.
ΣΠΟΝΔΗ ΣΤΗ ΘΕΑ ΛΙΜΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΟ ΜΙΤΣΙΚΕΛΙ
Κυριάκος Ρόκος, 1996
“Πατρίδα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια”. ...Σαν παιδί, θυμάμαι, όταν κατηφόριζα προς τη λίμνη, αισθανόμουν σαν να πήγαινα να απολογηθώ στα πόδια του Μπιτσικελιού που όλο και πιό πολύ μεγάλωνε.Απόθεσα τον βράχο μου απέναντί μου κι αρχίσαμε, σαν ίσος προς ίσον, να μιλάμε.
Τότε σαν παιδί σκάλιζα την ψυχή μου. Τώρα, εκείνη σκάλιζε για μένα, για μας, την πέτρα...
Τούτο το τεράστιο κεφάλι, που δάχτυλα το εμποδίζουν να δει, δεν έγινε στα αλήθεια, για να στολίσει το χώρο. Για μένα είναι μια σπονδή στη Θεά Λίμνη, στο Θεό Μιτσικέλη, στη Θεά Πόλη για τη θεία τύχη να γεννηθώ εδώ.
Κυριάκος Ρόκος, 1996
“Πατρίδα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια”. ...Σαν παιδί, θυμάμαι, όταν κατηφόριζα προς τη λίμνη, αισθανόμουν σαν να πήγαινα να απολογηθώ στα πόδια του Μπιτσικελιού που όλο και πιό πολύ μεγάλωνε.Απόθεσα τον βράχο μου απέναντί μου κι αρχίσαμε, σαν ίσος προς ίσον, να μιλάμε.
Τότε σαν παιδί σκάλιζα την ψυχή μου. Τώρα, εκείνη σκάλιζε για μένα, για μας, την πέτρα...
Τούτο το τεράστιο κεφάλι, που δάχτυλα το εμποδίζουν να δει, δεν έγινε στα αλήθεια, για να στολίσει το χώρο. Για μένα είναι μια σπονδή στη Θεά Λίμνη, στο Θεό Μιτσικέλη, στη Θεά Πόλη για τη θεία τύχη να γεννηθώ εδώ.
ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΙΓΟΥΡΑ
Γιώργος Χουλιαράς, 1996
Πόσο διαφορετικό είναι το φως από την άλλη Ελλάδα, πιο μαλακό, πιο μυστηριακό και εντέλει πιο ερωτικό, καθώς φιλτράρεται μέσα από τα τεράστια δέντρα. Ο χώρος, φορτισμένος με βιώματα και κλεισμένος με τεράστιους συμπαγείς όγκους, που τόσο με έχουν σημαδέψει στη δουλειά μου. Απέναντι το νησάκι πέρναγα τα καλοκαίρια και η μνήμη της μάνας μου που έφυγε πολύ νωρίς, και αυτή πληθωρική, όπως τα βουνά της πατρίδας. Έτσι τα δύο αυτά πράγματα έγιναν ένα,
η μάνα μου και ο τόπος που μεγάλωσα, και τους το αφιερώνω.
Γιώργος Χουλιαράς, 1996
Πόσο διαφορετικό είναι το φως από την άλλη Ελλάδα, πιο μαλακό, πιο μυστηριακό και εντέλει πιο ερωτικό, καθώς φιλτράρεται μέσα από τα τεράστια δέντρα. Ο χώρος, φορτισμένος με βιώματα και κλεισμένος με τεράστιους συμπαγείς όγκους, που τόσο με έχουν σημαδέψει στη δουλειά μου. Απέναντι το νησάκι πέρναγα τα καλοκαίρια και η μνήμη της μάνας μου που έφυγε πολύ νωρίς, και αυτή πληθωρική, όπως τα βουνά της πατρίδας. Έτσι τα δύο αυτά πράγματα έγιναν ένα,
η μάνα μου και ο τόπος που μεγάλωσα, και τους το αφιερώνω.
Οι πληροφορίες για τα Γλυπτά από:
1) το βιβλίο του Αναστασίου Παπασταύρου,
Ιωαννίνων Γλυπτοθήκη - ένας άγνωστος κόσμος,
Εκδ. Απειρωτάν
2) το Γλυπτό
3) τη Γλυπτοθήκη
Υπεύθυνη καθηγήτρια: Σταματία Λ. Σταμάτη